Aslak Versto – eit politisk fyrebilete

I slutten av mars skipa Vinje Historielag til eit møte, der Astrid og Stein Versto i samtale med Arne Vinje mintest bestefar Olav og far Aslak Versto. Møtetlyden var stor; det var tvillaust mange sambygdingar som gledde seg over minna om Olav og Aslak – ikkje minst om sistnemnde, som dei aller fleste i lyden hugsa som ein førande og trygg politisk figur i eigne liv. Det blei ei sers vellukka tilskiping.

Sjølv lærde eg Aslak personleg å kjenne på syttitalet, då eg var medlem av sentralstyret i Arbeidernes Ungdomsfylking (AUF). Sjølv om han forlengst er faren, kjenner eg meg no som eg bur i Vinje på eit vis ikkje berre som partifelag, men òg som sambygding av han. Det er ei god kjensle.

Fyrste gong eg traff Aslak, var 25. september 1972, då røystene frå folkeavrøystinga om EEC, som me motstandarar helst kalla EF, skulle teljast. Mange AUFarar var samla på «Eurora» – ein stad AUF i Oslo dreiv, som husa politiske møtelokale og kontor, danselokale og kafé. Me skulle fylgje oppteljingi på fjernsyn. Tidleg kom Aslak inn i lokalet. Eg sat åleine ved eit lite bord. Aslak spurde om han fekk sitje, og sa: «— Eg var ihop med partifolk, men kjende at eg ikkje kom til å orke denne kvelden saman med folk som jubla kvor gong det kom eit ja-resultat. Sikraste staden måtte vera ihop med AUFarar, so difor gjekk eg hit.»