Inst under senga ligg ho og ventar på meg. Eg trekkjer ho fram og bles av støvet. Eg opnar felekassa, og der ligg ho – ustemt og ubrukt. Eg har arva ho etter bestefar. Han spelte masse på ho då han var like gamal som meg. Men – ikkje alt går i arv.
Draumen om å bli god
Som liten hadde eg ein draum om å bli kjempegod på den fela, men ein dag gjekk eg lei og pakka ho ned. Eg hadde vore i musikkskulen i fire år, læringskurva hadde vore bratt og progresjonen stor. Eg hadde spelt for små og store publikum, åleine, i band og med eit symfoniorkester. Til slutt hadde eg kome dit at eg ikkje gleda meg til fiolintimane lenger. Eg vil gjerne stå på scena og vere god, men eg ville ikkje leggje ned arbeidet som var nødvendig for å få til det. Eg ville ikkje øve.
