Femtiårsjubileum på staulen ved Gjevarvatnet

Inne i fjøset på staulen er der uroleg. Kyrne rautar og rautar. Ute svarar kalvane med det ljosare mælet sitt. Dei vimsar og sviv kring fjøset – tydeleg lengtande etter mor. Somme gonger set eit par av kalvane i å springe, og heile flokken fylgjer med i runde på runde på setervollen. Det er tidleg juni, solskin og godt med beite. Men for kyrne og kalvane er det ein spesiell dag – det er fyrste gong dei er skilde frå kvarandre, og kalvane må greie natta åleine. Hadde dei berre visst at i morgon tidleg skal dei få treffast att, og at kalvane då skal få suge mor slik dei har gjort frå dei blei fødde.

Tre kilometers veg

I fleire veker no har buskapen gått på beite heime i bygda. Så kom dagen då dei skulle flytte til staulen under fjellet Rust. Ein skulle kanskje tru at buskapen kjende leia så godt at dei ville gå beine vegen, men slik er ikkje logikken til kreturflokken. Skal tru om det ikkje er noko veldig godt og saftig gras der borte på Nystaul? Dei stikk av garde, og folka som fylgjer med har ikkje anna å gjera enn å springe for å få jaga flokken tilbake på rett veg. Så luntar dei vidare. Er bortom vegkanten for å ta seg eit jafs av og til, men særleg dei eldste kyrne veit nok kvar dei skal og kva som ventar dei av fritt liv og godt beite rundt staulen, så dei fylgjer vegen. Etter ein kring tre kilometer lang tur er dei framme. Kyrne, som skal mjølkast neste morgon, blir sette inn i fjøset, medan kviger og kalvar held til ute på den inngjerde setervollen.